Kameleon.

There's a black cloud overhead, that's me
And the poison ivy chokes the tree, again it's me

Człowiek - kameleon.

I nie mam tutaj na mysli jego wiecznie zmieniajacego się wygladu, "barw" przystosowujacych się do otoczenia, w którym aktualnie jest. Takimi zewnętrznymi kameleonami jest teraz większosć ludzi. Zdolnosci tego zwierzęcia, tak niezwykłe i oryginalne, nam wydaja się najbardziej ze wszystkich pożyteczne. A jednak, a jednak nie sa...

I'm the suit and tie that breaks the street
And still wants more

Oryginalnosć zanika wraz z rozwojem powszechnego kameleonizmu. Tacy sami. Przydatne, ale ograniczajace naszą naturę. Pozwalamy się zamknać w swiecie, który nie jest nasz i przystosowujemy się do otoczenia, do którego nie chcemy się przystosować. Ale takie już przekleństwo naszego talentu.

Look up to me
What you've been and what you've feared

Wsród tych zewnętrznych kameleonów, są też i Ci wewnętrzni. Ale ich o wiele trudniej dostrzec, o wiele trudniej odkryć ich własnosć swiatu. Ubieraja się jak chca, czesza się jak chca, za nic majac ogół, grupę, społecznosć. Maja zmienne charaktery.

Look up to me
Look it's me, what you hear
See right through me
See the one who can't be free

I ja jestem takim kameleonem. W zależnosci od tego, kto stoi przy mnie - jestem inny. Podobny do niego, zaskakujaco identyczny, a jednak nadal czuję się soba, nie podszywam się i nie udaję. To ja, w nieco zmienionej formie. Zastanawiam się. Czy poprzez plastycznosć mojego charakteru nie próbuje ujawnić się to, że ja go po prostu nie mam? Jestem soba, a jednak nie ma szeroko pojętego mnie? Moje ja zagubione gdzies w przygnębiającej egzystencji opusciło mnie i skazało na wieczna bezcharakterowa wędrówkę? To głupie. Być kameleonem.

Yeah, look it's me
The one who can't be free
Much too young to focus
But too old to see.